Rozdział 29

* ZAYN *         * Miesiąc później *

Siedziałem przy niej 24 godziny na dobę. Nie chciałem jej opuszczać, choćby ze względu na to, że to przeze mnie się tutaj teraz znajduje. A mogliśmy spokojnie porozmawiać w domu i jak przypuszczam siedzielibyśmy teraz przed telewizorem wtuleni w siebie napawając się wzajemną miłością. Zawsze coś zrobię zanim pomyśle, a później cholernie żałuję... Nienawidzę siebie za takie coś. Nie powinno jej tutaj w ogóle być. Nie zasługuję na nią.. Nie zasługuje na nikogo. Wiem, że źle postąpiłem. Powinienem jej wysłuchać. Długo się nad tym nie zastanawiałem, bo z jej sali wyszedł lekarz. Od razu do niego podszedłem, miałem nadzieję, że już wiedzą, co jej dolega.
- Panie doktorze, wiadomo już coś? - spytałem.
- Tak. Proszę za mną. - rzekł i ruszył w kierunku windy. Zjechaliśmy na sam dół, po czym skierowaliśmy się do jego gabinetu.
- Proszę usiąść. - zwrócił się do mnie, gdy weszliśmy. Zrobiłem jak nakazał.
- A więc.. Natalie jest chora na serce. - gdy to powiedział zamarłem.
- Potrzebuje przeszczepu.. Ale jest szansa, że ktoś się znajdzie. A i właśnie.. może pan do niej już wejść. - siedziałem w bezruchu i analizowałem każde jego słowo ponownie. Nie mogłem w to uwierzyć. Moja Natalie, moje oczko w głowie, moje kochanie miałoby umrzeć? Nie. W życiu. Nie mogłem na to pozwolić. Postanowiłem iść do niej.
- Można wejść. Mogę? - spytałem przyjaciół, gdy znalazłem się koło nich. Pokiwali twierdząco głowami. Wszedłem powoli.
- Lekarz nie mówił, że się wybudziłaś. - powiedziałem, gdy zobaczyłem, że ma otwarte oczy.
- Przed chwilą się obudziłam. - uśmiechnęła się. - Zayn.. - zaczęła.
- Nie mam Ci nic za złe. Kocham Cię i przepraszam.. - rzekłem a z oczy zaczęły spływać mi łzy.
- Kochanie.. Chcę żebyś wiedział, że on nic dla mnie nie znaczy, sam mnie pocałował. Kocham tylko Ciebie. Nikt i nic tego nie zmieni. - mówiła powoli ze łzami w oczach. Musnąłem lekko jej usta.
- Nie musisz udawać. - powiedziała cicho, a ja obdarzyłem ją pytającym spojrzeniem.
- Wiem, że jestem poważnie chora.. Ty zapewne też już wiesz.. - wyjaśniła.
- Tak, wiem, ale to nic nie zmienia. Wyleczą Cię na pewno. Wszystko będzie dobrze skarbie. - powiedziałem i mocno ją do siebie przytuliłem. Po chwili zasnęła, a ja postanowiłem poinformować przyjaciół.
- Natalie jest poważnie chora na serce, tylko przeszczep może ją uratować. - powiedziałem cicho łkając. Patrzyli na mnie jak na trupa. Rose wybuchnęła płaczem. To poszło jak domino. Po chwili wszyscy płakali wtulając się w siebie nawzajem. Zirytowałem się.
- I co?! Będziecie tak siedzieć i ryczeć?! Jesteśmy przecież One Direction! Pełno ludzi będzie chciało nam pomóc. Choćby fani. - wkurzyłem się.
- Zayn oszalałeś?! Co Ty chcesz zrobić?! Poprosić jakąś fankę, żeby oddała serce twojej ukochanej ?! Oszalałeś?! - krzyczał Liam.
- Jeśli sama by się na to zgodziła. - westchnąłem.
- Padło Ci na mózg. - skomentował.
- To co będziemy czekać aż umrze ?! - ponownie się uniosłem.
- Na pewno jakiś dawca się zgłosi, jeśli nagłośnimy całą sprawę. - wtrącił Lou.
- No to przecież o to mi chodziło. - wytłumaczyłem.

***

Siedzieliśmy w studio i odpowiadaliśmy na zadawane nam pytania. 

- Zayn? Coś Cię gryzie? Prawie w ogóle się nie odzywasz. - reporter zwrócił się do mnie. Niall poklepał mnie zachęcająco po ramieniu.

- Tak. Moja ukochana... Natalie Bloom.. Jest poważnie chora na serce.. Umrze, jeśli nie znajdziemy dawcy. - wybuchnąłem płaczem. - Przepraszam. - powiedziałem i opuściłem pomieszczenie.

Nie wiem, czy ktoś się zgłosi, ale jeśli nie i Natalie umrze to ja się zabiję, popełnię samobójstwo. Dlatego przeszło mi przez myśl, żeby powiedzieć to ludziom, ale mogliby odebrać to jako szantaż, a tego bym nie chciał. Musze po prostu wierzyć, wierzyć, że nam się uda.

* NATALIE * 

Wiedziałam, że jestem chora... I co? W sumie nic. Nawet jeślibym umarła to byłabym dumna ze swojego życia. Owszem jest kilka decyzji, których żałuję... Ale jeśli nie stałyby się te negatywne i smutne wydarzenia to nie byłoby też tych wesołych. Może gdybym nie wyjechała do Londynu to moja rodzina nie pojechałaby wtedy tym samochodem i by żyli, ale nie poznałabym wtedy swoich obecnych przyjaciół. Jedno jest ceną drugiego. Tak musiało być i trzeba się z tym pogodzić. Moje myślenie przerwał Zayn, który wszedł na salę.

- Hej kochanie. - przywitał mnie promiennym uśmiechem.

- Hej kotek. - odwzajemniłam uśmiech.

- Co tam ? - zapytał siadając na skrawku łóżka.

- Zayn.. Obiecaj mi, że jak umrę to będziesz dalej żył tak jak teraz, mega szczęśliwy i ułożysz sobie życie z kimś innym. Dalej będziesz tym samym Zayn'em, co teraz. - powiedziałam patrząc mu prosto w oczy.

- Obiecuję, że będę żył... Postaram się być szczęśliwy, ale nigdy nie ułożę sobie życia z inną kobietą. Nikogo nie pokocham tak mocno jak kocham Ciebie. A poza tym na pewno nie umrzesz. Nie zrobisz mi tego. - powiedział i po chwili nasze usta złączyły się w czułym pocałunku.

_________________________________________________________________

Krótko ze względu na to, że obok śpi mój siostrzeniec Gabryś ♥ więc nie mogę pisać, bo mam głośną klawiaturę.. Przyjechała siostra z nim w czwartek, więc mało na kompie siedzę. Będę próbowała dodawać rozdziały często, ale nie wiem czy mi się to uda. Więc z góry przepraszam i proszę abyście uzbroili się w cierpliwość. 

Ogólnie ciągle myślę o zakończeniu bloga ;) ale spokojnie mam jeszcze kilka pomysłów. Po prostu nie chcę żeby zrobiło się monotonnie chociaż i tak już mam takie wrażenie :c trochę nie chcę go kończyć, bo się strasznie przywiązałam. Nie tyle, co do bohaterów ale do was ♥ Mam nadzieję, że jak bym skończyła ten blog i zdecydowała się na kolejny to czytalibyście. No ale jeszcze się nie stresujcie ;) pomęczycie się ze mną trochę :* 

Do następnego, cya <3

@Natalia_Ata